خدافظی... شایدم یه شروع دوباره!
دلم واسه دوستای اینجام خیلی تنگولیده بود... هرچند دو سه نفر بیشتر نیستن ولی خب می تنگوله دیگه... کلا دلم واسه غر غرای طولانی بدون لیمیتم تنگ شده بود... واسه این که غر بزنم و بقیه بیان بگن میگذره...
دلم واسه خود قبلیم تنگ شده کلن... واسه اون دختری که توی یه دنیای دیگه زندگی میکرد... با دوستایی که خودش می ساخت... آدمایی که هر وقت می خواست باهاشون بود و خوشحال بود... موجود بی احساس تنبلی که بزرگ ترین چیزی که خوشحالش می کرد رسیدن تابستون و بیدار موندن تا صبح بود...
همیشه بهم می گفتن آدما عوض میشن... تصوری که من از عوض شدن آدما داشتم خیلی با چیزی که تجربش می کنم فرق داره... من از بیرون همون آدم قبلیم... ولی از درون...
بچه که بودم همیشه دوس داشتم بزرگ شم... دوس داشتم زندگی رو همونجوری که بقیه ی بزرگ ترا میبینن ببینم... اما الان میبینم که دنیای آدم برزگا اصن جای قشنگی نیس... آدم وقتی بزرگ میشه و چیزای بزرگتر و می فهمه و احساس میکنه آرزو می کنه برگرده به دوران بچگیش... من اینو نمی خوام... نمی خوام برگردم ولی هیچ حسیم واسه ادامه دادنش ندارم...
آدما بدون احساس و قلب خیلی راحت ترن... قلب که نداشته باشی از یادآوری خاطراتت زجر نمیکشی...از به یاد اوردن آدمایی که دوسشون داری اما اونا یکی دیگه رو دوس دارن یا اصن واسه هم ساخته نشدین ...
آدما بدون قلب دلتنگ نمیشن... کسیو نمی خوان... ناراحتی کسی ناراحتشون نمیکنه و ...
ینی میشه یه روزم این پریه که پینوکیو رو آدم کرد بیاد و منو عروسک کنه؟؟...
میشه من یه روز چشمو وا کنمو ببینم شدم همون موجود قبلی که هیچی براش مهم نبود؟
میشه آیا؟؟
__________________________________________________________
پ.ن: ایـــــــــــشششش... من افسرده نیستمااا... رو دلم مونده بودن اینا...
پ.پ.ن: هعییی...
پ.پ.ن: اگه خیلی چرت و پرت نوشتم واس اینه که آهنگ میگوشم و گذاشتم قلبم بنویسه... قلبمم انشاش خوب نیس :پی...
پ.پ.پ.ن: شاید باز اومدم نق زنون:دی
پ.پ.پ.پ.ن: میگم اسم بلاگو بزارم نق دونی گوتا و دوستان بهتر نیس؟اون وقت شومام بیاین دور همی با هم غر بزنیم.. هل هل هل